Afra Kutluğ Benli – Gebe Dolunay
dün görmüştüm
topluca insan dolu tabutta
bir ölü yorgun egzozla dolmuştu
seçimlerinden uzak özgürlüğün
derisini şişiriyordu yanaklarıyla
susuzluktan burnu tutuşmuş
parmaklarını kolları bağlı koparmış
suskunlukla tabutta dikiliyordu
dün görmüştüm
güneşin batımına yakın gebe
bir dolunayın gözlerini
gün kül oluyor gece yavaşça
tutuşuyordu tabutun tahtası
karanlık gecenin akrebinde
köşeye sinmiş cesaret ve kapkara
uzun tahtaların pası gibi gece
nemden çıkmayan filiz
kokusunda yürüyordu toprak
yel olup uçmak istiyordu santral balıkları
müzikten uzak tüm enstrümanlar
bir kabloda prangalanmış
tüm notalarca tanrıya tutuşuyor
can ölmeden akmaz zaman
zaman kendine vurur mu?
