Rıdvan Ünal – Sessiz Ağaç
I.
Dudaklarında ispinoz kuşları çocukların
Gözlerinde eskimeyen güneş
Tarıyor saçlarında kalan son rüzgârı
Bir buğday tanesi kadar sessiz köşelerde
Unutulmuş ikindi yağmurları saçlarında
Ruhumun hazirelerine saklanan
Adının giz harfine açılan sandukaları
Bir duanın def gibi yükselen sesi
Türbelerinde kuru otlar yanınca
Koca bir mabet yalnızlığında hurma ağaçları
Başak tenli gerdanlığından geçiyor gemiler
Denize yanaşmış limanlar gibi
Omuzlarına yaslanınca dağlar
Görkemli tabut gibi ellerinde çocuklar
Annelerin kalbinde yağmur sağanağı
Çocukları meleklerin sağ yanağı
Çiçek ellerine sahip hüznüyle
Ölünce anneler ve çocukları
Rahman ve rahim
Kalır
Bir çocuk ve kolları
II.
Çocukların saçlarından düşerdin kar yağınca
Çehrende binlerce yıl kadın ve binlerce yıl adam
Gelirdi öpüşlerimizi kutsayınca mavi
Ellerimizi tutunca yeşil
Sükûnet yüzümüzde ilmihaldi
Sabahı beklerdik
Alnımızda güneş yüzümüzde ezan sesleri
Analar mum ışığında kutsal kitap gibi
Yanınca kandil gibi içleri
Hiç gülmemiş bir ağaç
Yapraklarını dökerdi
