Zülâl Betül Erbay – Bu Savaş Benim
Zorlu bir mücadelenin öyküsüdür bu. En büyük savaşın satırları dost bilmesi, kendine emanetçi olamayan ruhumun haykırışıdır; sonun özlemi, bir o kadar da korkusudur bu satırlar. Ruhu kabul, keşfi kabuldür!
Her âlem kendi içinde yaşar savaşını ve kimdir kazanan? Kaybetmekten korkar insan. Zorlar kendini; ağlar, anlar, susar, sabreder yine de savaşır. Savaşmaya mahkûm olmak acıtır belki, hayallerine sarılır. Bitmez bu savaş, bilir ve bilir ki insan olmanın getirdiği bir ayrıcalıktır; götürdüğü şeyler olmaması içindir tüm dualar.
Bir zaferdir tüm hayaller, tüm özler ve tüm yaşlar. Kazanmaya adanan bir hayattır insan, yaşadığını sanmaktan ibaret olan! Bekler, sonunu bilmez ki! Savaşa başlamadıysa eğer onun ilk anı sonudur. Kimdir beni bu savaşlara salan, bu muammalara sürükleyen, ben mi? Yüzüme tutulan aynalar niye beni gösterir ki? Ruhumun deryasında aradığım tüm cevaplar, neden beni yine aynı yere, bu savaşın ortasına, aynadaki yüzüme getirir?
“Ben” kelimesini silmek için tüm çabalarım. Paslı aynadaki yüzü silmek kolay değil! Bu itiraflar da zordur bilirim ve bilirim ki kutlu bir mücadelenin azığı olacaktır bu yok olan benliğim.
Kaybedişe razı gelmek herkesin harcı değilmiş meğer! Bunu da keşfettim. Zorlu bir mücadeleye yüreğimi koymak şimdi en büyük cesaretim. Şimdi okyanuslarda salınır gibi yüreğim ve yalnız kazanmalara değil, kaybedişlere de farklı manalar yükledim.
Bu savaş benim ve onu seveceğim!..
Gitmekse bunun adı gideceğim; bensizlikse beni sileceğim ve savaşacağım korkmadan bir hayatı kazanacağım. Artık bedel ödeme zamanıdır bu mücadeleye. “Kolay olmayacak” dedim ya beni bana karşı sınayacağım. Kimselere taviz vermek yok. Çocukça gülüşler yıldırmaz beni. Çünkü ruhum bu savaşa yeminli. Korkularım yazılmış nasıllığı bilinmez deryalarda. Ama umudum yokluktan doğan varlığa!
Tükenmez ümitlerim. Çünkü onları dostun rahmeti ile besledim. Şimdi cesaret zamanı! Amansız bir savaş var benim için. İnsana yakışır bu savaşlar. Savaşlar diyesim gelir savaşanların çokluğundan.
Yine de bilirim, ayık olan “kazansa da” yaşar “kaybetse de”.
Ve biliyorum; bu savaş benim onu seveceğim!..